อริยสัจจากพระโอษฐ์ ๒  ภาค ๔ (หน้าที่ ๑๓๓๑- ๑๓๖๗)
ว่าด้วย มัคคอริยสัจ ความจริงอันประเสริฐคือมรรค

(๒๑) ลำดับพฤติจิต ของผู้ที่จะเป็นอยู่ด้วยความไม่ประมาท

        ภิกษุ ท. !  บุคคลเป็นผู้ มีปกติอยู่ด้วยความไม่ประมาท เป็นอย่างไรเล่า ?

        ภิกษุ ท. !  เมื่อบุคคล สำรวมจักขุนทรีย์ อยู่ จิตย่อมไม่เกลือกกลั้ว ในรูปทั้งหลาย ที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุ เมื่อเขามีจิตไม่เกลือกกลั้ว ปราโมทย์ ย่อมเกิด เมื่อปราโมทย์ แล้ว ปีติย่อมเกิด เมื่อมีใจปีติ กายย่อมสงบ ผู้มีกายสงบ ย่อมอยู่เป็น สุข จิตของผู้ มีสุข ย่อมตั้งมั่น เมื่อจิตตั้งมั่นแล้ว ธรรมทั้งหลายย่อม ปรากฏ เพราะ ธรรมทั้งหลายปรากฏ บุคคลนั้น ย่อมถึงซึ่งการนับว่า เป็นผู้มีปกติ อยู่ด้วยความไม่ ประมาท โดยแท้.

        ภิกษุ ท. !  อย่างนี้แล ชื่อว่าบุคคลเป็นผู้มีปกติอยู่ด้วยความไม่ประมาท

(ในกรณีแห่งโสตะ ฆานะ ชิวหา กายะ และมนะ ก็มีข้อความที่ตรัสไว้อย่างเดียวกัน)
(ในกรณีแห่งผู้ มีปกติอยู่ด้วยความประมาท ก็ตรัสไว้โดยนัยตรงกันข้าม)