อริยสัจจากพระโอษฐ์ ๒ ภาค ๔ (หน้าที่ ๑๓๓๑- ๑๓๖๗)
ว่าด้วย มัคคอริยสัจ ความจริงอันประเสริฐคือมรรค
(๑๑) ธรรมที่ทำความเป็นผู้มีอำนาจเหนือจิต ๗ ประการ
ภิกษุ ท. ! ภิกษุ ประกอบด้วยธรรม ๗ ประการ แล้ว ย่อม ทำจิตให้อยู่ใน อำนาจ (ของตน) ได้ และภิกษุนั้นก็ ไม่ตกอยู่ในอำนาจของจิต. เจ็ดประการอย่างไรเล่า ?
ภิกษุ ท. ! เจ็ดประการ ในกรณีนี้คือ :-
๑. ภิกษุเป็นผู้ ฉลาดในสมาธิ
๒. ภิกษุเป็นผู้ ฉลาดในการเข้าสู่สมาธิ
๓. ภิกษุเป็นผู้ ฉลาดในการดำรงอยู่ในสมาธิ
๔. ภิกษุเป็นผู้ ฉลาดในการออกจากสมาธิ
๕. ภิกษุเป็นผู้ ฉลาดในความเหมาะสมแห่งสมาธิ
๖. ภิกษุเป็นผู้ ฉลาดในธรรมเป็นโคจรแห่งสมาธิ
๗. ภิกษุเป็นผู้ ฉลาดในอภินิหารสมาธิ
ภิกษุ ท. ! ภิกษุประกอบแล้วด้วยธรรมเจ็ดประการเหล่านี้แล ย่อมทำให้จิต อยู่ในอำนาจ (ของตน) ได้ และภิกษุนั้นก็ไม่ตกอยู่ในอำนาจของจิต.
- สตฺตก. อํ. ๓๒/๓๕/๓๗.
(ในสูตรอื่น (ฉกฺก.อํ. ๒๒/๓๔๘/๒๙๖) ตรัสว่า การระลึกถึง ตถาคต ถึงพระธรรม ถึงพระสงฆ์ ถึงศีล ถึงจาคะ ถึงธรรมทำความเป็นเทวดา ๖ ประการนี้ ทำให้จิตไม่ถูก กลุ้มรุมด้วยราคะ-โทสะ-โมหะ เป็นจิตไปตรง ก้าวออก หลุดพ้น ออกจากตัณหา ซึ่งเป็นการเปลื้องจิตออกมาเสียจากการครอบงำของกิเลส ด้วยเหมือนกัน ผู้สนใจพึงอ่านดูจากที่มานั้น).
|
