กฎพระสงฆ์ฉบับที่ ๑๐

            กฎให้ไว้แก่ เจ้าพญา และพญา  พระหลวง  เจ้าราชนิกุล  ขุน หมื่น  พัน  ทนาย  ฝ่ายทหารพลเรือน  มหาเล็กขอเฝ้า ข้าเจ้าต่างกรม  ฝ่ายหน้าฝ่ายใน แลกรมพระราชวังบวรสถานมงคล  และกรมพระราชวังบวรสถานภิมุขฝ่ายหลัง แลผู้รักษาเมือง  ผู้รั้ง  กรมการหัวเมือง ๑ ๒ ๓ ๔  ปากใต้ฝ่ายเหนือ ทั้งปวงจงทั่ว

            สมเด็จบรมนารถบพิตร ฯ..... สั่งว่า

            ตั้งพระทัยทรงพระราชศรัทธา จะทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา..... บัดนี้ พระสงฆ์ อันนับเข้าในพระพุทธชิโนรส มิได้มี หิริ โอตัปปะ  คบหากันทำอุลามกเป็น อลัชชี ภิกษุ  คือเสพสุรายาเมา..... กระทำจอมปลอม เหมือนสามเณร..... แลซึ่ง พระสงฆ์ สามเณร กระทำจลาจลปล้นพระศาสนาดั่งนี้  เพราะพระสงฆ์ราชาคณะ..... ละเมิน เสีย มิได้ดูแลกำชับห้ามปราม

            บัดนี้ให้พระราชาคณะ ฐานานุกรม สังฆการีธรรมการ  ราชบัณฑิตย์  พร้อมกัน ชำระพระสงฆ์ซึ่งเป็นอลัชชีภิกษุ  พิจารณารับเป็นสัจ  ให้พระราฃทาน ผ้าขาว สึกออกเสียจากพระศาสนา.....

            แต่นี้สืบไปเมื่อหน้า  ถ้าผู้ใดเห็นพระสงฆ์กระทำอุลามกเป็นอลัชชี..... ทำให้ผิด เพศสมณ  ไม่ต้องด้วยพระวินัยบัญญัติ  ให้ว่ากล่าวตักเตือน  ถ้ามิฟัง ให้ไปบอก เจ้าอธิการ เจ้าคณะ

            อนึ่งถ้าผู้ใดล้มตาย  ห้ามอย่าให้เจ้าภาพ นิมนต์พระสงฆ์มาสวด พระมาลัย ให้นิมนต์ สวดแต่พระอภิธรรม  แลสวดให้สำรวจไปปกติ  อย่าให้ร้องเป็นลำนำแขก จีน ฝรั่ง มอญ  แลให้เจ้าภาพปฏิบัติเป็นแต่อัฐบาน  น้ำชายาเสียง อย่าให้เลี้ยง สาคู แกงบวช เมี่ยงส้ม เมี่ยงใบ กล้วย อ้อย ของกัด ของเคี้ยว เป็นอันขาด  

            ถ้าฆราวาสที่มาช่วยจะสวดพระมาลัย ก็ตามเถิด  แต่อย่าให้สวดเป็น ลำนำ ตลก คะนอง  ประการหนึ่ง ห้ามอย่าให้อาณาประชาราษฎร ลูกค้าร้านแพ แขก จีน ไทย ขายผ้าแพรพรรณ แก่พระสงฆ์สามเณรเป็นอันขาดที่เดียว ถ้าผู้ใดมิฟัง ยังขืน คบหา พระสงฆ์ เณร ให้สวดพระมาลัยเล่นตลกคะนอง  แลขายผ้าแพรพรรณแก่ พระสงฆ์ สามเณร ดุจหนึ่งแต่หลัง จะเอาตัวเป็นโทษจงหนัก

            แลให้สัสดี หมายบอก ข้าทูลละออง ฯ ให้กรมพระนครบาล  นายอำเภอ ประกาศ ป่าวร้อง  อาณาประฃาราษฎร  ลูกค้าวานิชพ่วงแพร้าน แขก  จีน  ไทย แลให้  มหาดไท กลาโหม  กรมท่า  มีตราไปถึงหัวเมืองทั้งปวงจงทั่ว

ที่มา : เว็บไซต์ หอมรดกไทย http://thaiheritage.net/religion/misc/law.htm