หนังสือ ปฏิบัติ สมถะวิปัสสนา-พุทธวจน หัวข้อ 111 ความเพียรสามารถทำได้ในทุกอิริยาบถ -บาลี จตุกฺก. อํ. ๒๑/๑๗/๑๑. ภิกษุทั้งหลาย.เมื่อภิกษุกำลังเดินอยู่ ถ้าแม้กามวิตก พยาบาทวิตก หรือ วิหิงสาวิตก เกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอาวิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็น เช่นนี้ แม้กำลังเดินอยู่ เราก็เรียกว่า เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียร อันปรารภแล้วมีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์. ภิกษุทั้งหลาย.เมื่อภิกษุกำลังยืนอยู่ ถ้าแม้กามวิตก พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตก เกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอาวิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้ บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็น เช่นนี้ แม้กำลังยืนอยู่ เราก็เรียกว่า เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียรอัน ปรารภแล้ว มีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์. ภิกษุทั้งหลาย.เมื่อภิกษุกำลังนั่งอยู่ ถ้าแม้กามวิตก พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตก เกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอาวิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้ บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็น เช่นนี้ แม้กำลังนั่งอยู่ เราก็เรียกว่า เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียร อันปรารภแล้วมีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์. ภิกษุทั้งหลาย.เมื่อภิกษุกำลังนอนตื่นอยู่ ถ้าแม้กามวิตก พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตก เกิดขึ้นและภิกษุก็ไม่รับเอาวิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็น เช่นนี้ แม้กำลังนอนตื่นอยู่ เราก็เรียกว่า เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้ว มีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์
