พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๒ หน้าที่ ๑๙

ทุสสีลสูตร

            [๒๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัมมาสมาธิ ของภิกษุผู้ทุศีล มีศีลวิบัติแล้ว ย่อม เป็นธรรม มีอุปนิสัยขาดแล้ว เมื่อสัมมาสมาธิไม่มี ยถาภูตญาณทัสสนะ ของภิกษุ ผู้มี สัมมาสมาธิวิบัติ ย่อมเป็นธรรม มีอุปนิสัยขาดแล้ว เมื่อยถาภูตญาณทัสสนะ ไม่มี นิพพิทา และวิราคะ ของภิกษุผู้มียถาภูตญาณวิบัติ ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว เมื่อนิพพิทาและวิราคะ ไม่มีวิมุตติญาณทัสสนะ ของภิกษุผู้มีนิพพิทา และวิราคะวิบัติ ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว

(สัมมาสมาธิของ ภิกษุผู้ทุศีล มีศีลวิบัติแล้ว)

            ดูกรภิกษุทั้งหลาย ต้นไม้ที่มีกิ่งและใบวิบัติแล้ว แม้กะเทาะของต้นไม้นั้น ก็ไม่ถึงความบริบูรณ์ แม้เปลือก ก็ไม่ถึงความบริบูรณ์ แม้กะพี้ก็ไม่ถึงความบริบูรณ์ แม้แก่น ก็ไม่ถึงความบริบูรณ์ ฉันใด ฉันนั้นเหมือนกันแล

            ภิกษุทั้งหลาย สัมมาสมาธิของภิกษุผู้ทุศีล มีศีลวิบัติแล้ว ย่อมเป็นธรรม มีอุปนิสัยขาดแล้ว เมื่อสัมมาสมาธิไม่มี ยถาภูตญาณทัสสนะของภิกษุ ผู้มีสัมมา สมาธิ วิบัติ ย่อมเป็นธรรม มีอุปนิสัยขาดแล้ว เมื่อยถาภูตญาณทัสสนะไม่มี นิพพิทา และวิราคะ ของภิกษุ ผู้มียถาภูตญาณทัสนะวิบัติ ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว เมื่อนิพพิทา และวิราคะไม่มี วิมุตติญาณทัสสนะ ของภิกษุผู้มีนิพพิทา และ วิราคะ วิบัติ ย่อมเป็นธรรมมีอุปนิสัยขาดแล้ว
------------------------------------------------------------------------------

(สัมมาสมาธิของ ภิกษุผู้ถึงพร้อมด้วยศีล)

            ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัมมาสมาธิของภิกษุผู้มีศีล ถึงพร้อมด้วยศีล ย่อมเป็น ธรรมถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย เมื่อสัมมาสมาธิมีอยู่ ยถาภูตญาณทัสสนะของภิกษุ ผู้ถึง พร้อมด้วยสัมมาสมาธิ ย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย เมื่อยถาภูตญาณทัสสนะ มีอยู่นิพพิทา และวิราคะ ของภิกษุผู้ถึงพร้อมด้วยยถาภูตญาณทัสสนะ ย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย เมื่อนิพพิทา และวิราคะมีอยู่ วิมุตติญาณทัสสนะ ของภิกษุ ผู้ถึงพร้อมด้วยนิพพิทา และวิราคะ ย่อมเป็นธรรมถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย

            ดูกรภิกษุทั้งหลาย ต้นไม้ที่กิ่งและใบบริบูรณ์ แม้กะเทาะของต้นไม้นั้น ก็ถึง ความบริบูรณ์แม้เปลือก ก็ถึงความบริบูรณ์ แม้กระพี้ก็ถึงความบริบูรณ์ แม้แก่นก็ถึง ความบริบูรณ์ฉันใด ฉันนั้นเหมือนกันแล

-----------------------------------------------------------------------------

            ภิกษุทั้งหลาย สัมมาสมาธิ ของภิกษุผู้มีศีล ถึงพร้อมด้วยศีล ย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย เมื่อสัมมาสมาธิมีอยู่ ยธาภูตญาณทัสสนะ ของภิกษุผู้ถึงพร้อม ด้วยสัมมาสมาธิ ย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย เมื่อยถาภูตญาณทัสสนะมีอยู่ นิพพิทา และวิราคะของภิกษุ ผู้ถึงพร้อมด้วยยถาภูตญาณทัสสนะ ย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย เมื่อนิพพิทาแ ละวิราคะมีอยู่วิมุตติญาณทัสสนะ ของภิกษุ ผู้ถึงพร้อมด้วยนิพพิทา และวิราคะ ย่อมเป็นธรรมถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย

จบสูตรที่ ๔