พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๓ หน้าที่ ๓๓

สขสูตรที่ ๑ (มิตรที่พึงคบหา)


        [๓๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงคบมิตรผู้ประกอบด้วยองค์ ๗ ประการ ๗ ประการเป็นไฉน คือ

๑) มิตรผู้ให้ของที่ให้ได้ยาก
๒) รับทำกิจที่ทำได้ยาก
๓) อดทนถ้อยคำที่อดใจได้ยาก
๔) บอกความลับของตนแก่เพื่อน  
๕) ปิดความลับของเพื่อน  
๖) ไม่ละทิ้งในยามวิบัติ
๗) เมื่อเพื่อนสิ้นโภคสมบัติก็ไม่ดูหมิ่น

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงคบมิตร ผู้ประกอบด้วยองค์ ๗ ประการนี้แล

๑) มิตรที่ดีงามย่อมให้ของที่ดีงามให้ได้ยาก
๒) รับทำกิจที่ทำได้ยาก
๓) อดทนถ้อยคำหยาบคาย แม้ยากที่จะอดใจไว้ได้
๔) บอกความลับของตนแก่เพื่อน
๕) ปิดบังความลับของเพื่อน
๖) ไม่ละทิ้งในยามวิบัติ
๗) เมื่อเพื่อนสิ้นโภคสมบัติ ก็ไม่ดูหมิ่น

ฐานะเหล่านี้มีอยู่ในบุคคลใด  บุคคลนั้นเป็นมิตรแท้ ผู้ประสงค์จะคบมิตร ก็ควรคบมิตรเช่นนั้น