พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๒๐
สุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต
หน้าที่ ๑๙ ข้อที่ ๑๓๑ - ๑๓๒

ภิกษุที่แสดงอธรรมว่าธรรม
ย่อมประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก

            [๑๓๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพวกที่(1) แสดงอธรรมว่าธรรม ภิกษุเหล่านั้น ชื่อว่า เป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชน เป็นอันมาก เพื่ออนัตถะ (ไม่มีตัวตน) มิใช่ประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์ แก่เทวดา และมนุษย์ ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธานฯ 

            [๑๓๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพวกที่(2) แสดงธรรมว่าอธรรม ภิกษุเหล่านั้น ชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชน เป็นอันมาก เพื่ออนัตถะมิใช่ประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดา และมนุษย์ ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรมนี้ ให้อันตรธานฯ 

ภิกษุพวกที่(3) แสดงสิ่งที่มิใช่วินัย ว่าวินัย ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติ เพื่อไม่เป็น ประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะ มิใช่ประโยชน์เกื้อกูล แก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธานฯ 

ภิกษุพวกที่ (4) แสดงวินัย ว่ามิใช่วินัย ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็น ประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล แก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธานฯ 

ภิกษุพวกที่ (5) แสดงพระดำรัสอันพระตถาคตมิได้ทรงภาษิต มิได้ตรัสไว้ว่า พระตถาคตทรงภาษิตไว้ตรัสไว้ ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่า เป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็น ประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะ มิใช่ประโยชน์เกื้อกูล แก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาป มิใช่บุญ เป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธานฯ 

ภิกษุพวกที่(6) แสดงพระดำรัสอันพระตถาคตได้ทรงภาษิตไว้ ตรัสไว้ว่า พระตถาคตมิได้ทรงภาษิต มิตรัสไว้ ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติ เพื่อไม่เป็น ประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล แก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาป มิใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธานฯ 

ภิกษุพวกที่ (7) แสดงกรรมอันพระตถาคตมิได้ทรงสั่งสม ว่าพระตถาคต ทรงสั่งสม ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชน เป็นอันมาก เพื่ออนัตถะมิใช่ประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดา และมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรม นี้ให้อันตรธานฯ 

ภิกษุพวกที่ (8) แสดงกรรมอันพระตถาคตมิได้ทรงสั่งสมไว้ ว่าพระตถาคตมิได้ ทรงสั่งสมไว้ ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็น ความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะมิใช่ประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธานฯ 

ภิกษุพวกที่ (9) แสดงสิ่งอันพระตถาคตมิได้ทรงบัญญัติไว้ว่า พระตถาคตทรง บัญญัติไว้ ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะมิใช่ประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมจะยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธานฯ 

ภิกษุพวกที่(10) แสดงสิ่งอันพระตถาคตทรงบัญญัติไว้ว่า พระตถาคตมิได้ทรง บัญญัติไว้ ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะมิใช่ประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาปใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธานฯ

สรุปพระสูตรนี้
1 แสดง อธรรม ว่าธรรม 
2 แสดง ธรรม ว่าอธรรม
3 แสดงสิ่งที่ มิใช่วินัย ว่าวินัย 
4 แสดงวินัย ว่ามิใช่วินัย
5 แสดง สิ่งที่มิได้ภาษิต ว่าภาษิต
6 แสดง สิ่งที่ภาษิต ว่ามิได้ทรงภาษิต
7 แสดง กรรมที่ตถาคตมิได้สั่งสม ว่าสั่งสม
8 แสดง กรรมที่ตถาคตมิได้สั่งสมไว้ ว่ามิได้สั่งสม 
9 แสดง สิ่งมิได้ทรงบัญญัติไว้ว่า บัญญัติไว้
10 แสดง สิ่งที่บัญญัติ ว่ามิได้ทรงบัญญัติ