อริยสัจสี่ ความจริงอันประเสริฐมีสี่อย่างเหล่านี้ คือทุกข์ คือเหตุให้เกิดทุกข์ คือความดับไม่เหลือของทุกข์ และ คือทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์

เว็บไซต์ อนาคามี เผยแพร่คำพระศาสดา เผยแพร่คำสอนตถาคต เว็บไซต์เผยแพร่พระสุตรคำสอนของพระพุทธเจ้า คลิปคำสอน คลิปสาธยายธรรม

ค้นหาคำที่ต้องการ

อริยสัจสี่ ความจริงอันประเสริฐมีสี่อย่างเหล่านี้

166

ชุด 5 เล่ม จากพระโอษฐ์

อริยสัจสี่
ความจริงอันประเสริฐมีสี่อย่างเหล่านี้ สี่อย่างเหล่าไหนเล่า

สี่อย่างคือ
     ความจริงอันประเสริฐ คือ ทุกข์
     ความจริงอันประเสริฐ คือ เหตุให้เกิดทุกข์
     ความจริงอันประเสริฐ คือ ความดับไม่เหลือของทุกข์ และ
     ความจริงอันประเสริฐ คือ ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์

ภิกษุทั้งหลาย (1) ความจริงอันประเสริฐคือทุกข์ เป็นอย่างไรเล่า ?
คำตอบคือขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นถือมั่นห้าอย่าง. ห้าอย่างนั้นอะไรเล่า ? ห้าอย่างคือขันธ์อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นถือมั่น ได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ
ภิกษุทั้งหลาย ! อันนี้เรากล่าวว่า ความจริงอันประเสริฐคือ ทุกข์

ภิกษุทั้งหลาย (2) ความจริงอันประเสริฐคือเหตุให้เกิดทุกข์เป็นอย่างไรเล่า ?
คือตัณหา อันใดนี้ ที่เป็นเครื่องนำให้มีการเกิดอีก อันประกอบด้วยความกำหนัด เพราะอำนาจความเพลินมักทำให้เพลินอย่างยิ่งในอารมณ์นั้นๆ ได้แก่ ตัณหาในกาม ตัณหาในความมี ความเป็น ตัณหาในความไม่มีไม่เป็น
ภิกษุทั้งหลาย ! อันนี้เรากล่าวว่า ความจริงอันประเสริฐคือ เหตุให้เกิดทุกข์

ภิกษุทั้งหลาย (3) ความจริงอันประเสริฐคือความดับไม่เหลือของทุกข์ เป็นอย่างไรเล่า ? คือความดับสนิทเพราะความจางคลายดับไป โดยไม่เหลือของตัณหานั้น ความสละลงเสีย ความสลัดทิ้งไป ความปล่อยวาง ความไม่อาลัยถึงซึ่งตัณหานั้นเอง อันใด
ภิกษุทั้งหลาย ! อันนี้เรากล่าวว่าความจริงอันประเสริฐคือ ความดับไม่เหลือของทุกข์

ภิกษุทั้งหลาย (4) ความจริงอันประเสริฐคือทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือ ของทุกข์ เป็นอย่างไรเล่า? คือหนทางอันประเสริฐประกอบด้วยองค์แปด นั่นเอง ได้แก่สิ่งเหล่านี้คือ ความเห็นชอบ (ความเห็นในการออกจากกาม พยาบาท เบียดเบียน ละความเห็นผิด ในการยึดขันธ์ห้า) ความดำริชอบ การพูดจาชอบ การงานชอบ การเลี้ยงชีพชอบ ความเพียรชอบ ความระลึกชอบ (สัมมาสติ ) ความตั้งใจมั่นชอบ (สัมมาสมาธิ )

ภิกษุทั้งหลาย ! อันนี้เรากล่าวว่า ความจริงอันประเสริฐคือ ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์

ภิกษุทั้งหลาย ! เหล่านี้แลคือความจริงอันประเสริฐสี่อย่าง

ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุนั้นในกรณีนี้ พวกเธอพึงทำความเพียร เพื่อให้รู้ตาม เป็นจริงว่า “นี้เป็นทุกข์ นี้เป็นเหตุให้เกิดทุกข์ นี้เป็นความดับไม่เหลือของทุกข์ นี้เป็นทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์” ดังนี้เถิด