พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๑๒ สุตตันตปิฎก หน้าที่ ๕๔

ว่าด้วยธรรมเครื่องขัดเกลา (แบบย่อ)

         ดูกรจุนทะ เธอทั้งหลายพึงทำความขัดเกลากิเลสในข้อเหล่านี้แล คือ
เธอทั้งหลาย พึงทำความขัดเกลาว่า

ชนเหล่าอื่นจักเป็นผู้เบียดเบียนกัน ในข้อนี้ เราทั้งหลายจักเป็นผู้ไม่เบียดเบียนกัน

ชนเหล่าอื่นเป็นผู้ฆ่าสัตว์ เราจักงดเว้นจากการฆ่าสัตว์

ชนเหล่าอื่นเป็นผู้ลักทรัพย์ เราจักงดเว้นจากการลักทรัพย์

ชนเหล่าอื่นเสพเมถุนธรรม เราจักประพฤติพรหมจรรย์

ชนเหล่าอื่นกล่าวเท็จ เราจักงดเว้นจากการกล่าวเท็จ

ชนเหล่าอื่นกล่าวส่อเสียด เราจักงดเว้นจากการกล่าวส่อเสียด

ชนเหล่าอื่นกล่าวคำหยาบ เราจักงดเว้นจากการกล่าวคำหยาบ

ชนเหล่าอื่นกล่าวคำเพ้อเจ้อ เราจักงดเว้นจากการกล่าวเพ้อเจ้อ

ชนเหล่าอื่นมักเพ่งเล็งภัณฑะของผู้อื่น เราจักไม่เพ่งเล็งภัณฑะของผู้อื่น (เพ่งโทษ)

ชนเหล่าอื่นมีจิตพยาบาท เราจักไม่มีจิตพยาบาท

ชนเหล่าอื่นมีความเห็นผิด เราจักมีความเห็นชอบ

ชนเหล่าอื่นมีความดำริผิด เราทั้งหลายจักมีความดำริชอบ

ชนเหล่าอื่นมีวาจาผิด เราจักมีวาจาชอบ

ชนเหล่าอื่นมีการงานผิด เราจักมีการงานชอบ

ชนเหล่าอื่นมีอาชีพผิด เราจักมีอาชีพชอบ

ชนเหล่าอื่นมีความเพียรผิด เราจักมีความเพียรชอบ

ชนเหล่าอื่นมีสติผิด เราจักมีสติชอบ

ชนเหล่าอื่นมีสมาธิผิด เราจักมีสมาธิชอบ

ชนเหล่าอื่นมีญาณผิด เราจักมีญาณชอบ

ชนเหล่าอื่นมีวิมุติผิด เราจักมีวิมุติชอบ

ชนเหล่าอื่นถูกถิ่นมิทธะกลุ้มรุม เราจักปราศจากถิ่นมิทธะ

ชนเหล่าอื่นเป็นผู้ฟุ้งซ่าน เราจักเป็นผู้ไม่ฟุ้งซ่าน

ชนเหล่าอื่นมีวิจิกิจฉา เราจักห้ามพ้นจากวิจิกิจฉา

ชนเหล่าอื่นมีความโกรธ เราจักไม่มีความโกรธ

ชนเหล่าอื่นผูกโกรธไว้ เราจักไม่ผูกโกรธไว้

ชนเหล่าอื่นลบหลู่คุณท่าน เราจักไม่ลบหลู่คุณท่าน

ชนเหล่าอื่นยกตนเทียมท่าน เราจักไม่ยกตนเทียมท่าน

ชนเหล่าอื่นมีความริษยา เราจักไม่มีความริษยา

ชนเหล่าอื่นมีความตระหนี่ เราจักไม่มีความตระหนี่

ชนเหล่าอื่นโอ้อวด เราจักไม่โอ้อวด

ชนเหล่าอื่นมีมารยา เราจักไม่มีมารยา

ชนเหล่าอื่นดื้อด้าน เราจักไม่ดื้อด้าน

ชนเหล่าอื่นดูหมิ่นท่าน เราจักไม่ดูหมิ่นท่าน

ชนเหล่าอื่นเป็นผู้ว่ายาก เราจักเป็นผู้ว่าง่าย

ชนเหล่าอื่นมีมิตรชั่ว เราจักมีกัลยาณมิตร

ชนเหล่าอื่นเป็นคนประมาท เราจักเป็นคนไม่ประมาท

ชนเหล่าอื่นเป็นคนไม่มีศรัทธา เราจักเป็นคนมีศรัทธา

ชนเหล่าอื่นไม่มีหิริ เราจักเป็นผู้มีหิริในใจ

ชนเหล่าอื่นไม่มีโอตตัปปะ เราจักเป็นผู้มีโอตตัปปะ

ชนเหล่าอื่นเป็นผู้มีสุตะน้อย เราจักเป็นผู้มีสุตะมาก

ชนเหล่าอื่นเป็นคนเกียจคร้าน เราจักเป็นผู้ปรารภความเพียร

ชนเหล่าอื่นเป็นผู้มีสติหลงลืม เราจักเป็นผู้มีสติดำรงมั่น

ชนเหล่าอื่นเป็นคนมีปัญญาทราม เราจักเป็นคนถึงพร้อมด้วยปัญญา

ชนเหล่าอื่นจักเป็นคนลูบคลำทิฏฐิของตน ยึดถืออย่างมั่นคง และสละคืนได้ โดยยาก ในข้อนี้เราทั้งหลายจักไม่เป็นผู้ลูบคลำ ทิฏฐิของตน ไม่ยึดถืออย่างมั่นคง และสละคืน ได้โดยง่าย