เจริญมรณสติ ภิกษุ ท. ! ภิกษุพวกที่เจริญมรณสติอย่างนี้ว่า โอหนอ.. เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง วันหนึ่งคืนหนึ่ง โอหนอ.. เราจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง ชั่วเวลากลางวัน โอหนอ.. เราอาจจะมีชีวิตชั่วขณะที่ฉันบิณฑบาตเสร็จมื้อ หนึ่ง โอหนอ.. เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงขณะที่ฉันอาหารเสร็จเพียง ๔ -๕ คำ โอหนอ.. เราอาจจะมีชีวิต อยู่ ได้เพียงชั่วขณะฉันอาหารเสร็จเพียงคำเดียว โอหนอ.. เราอาจ จะมีชีวิตอยู่ได้เพียงชั่วขณะที่หายใจเข้า แล้วหายใจออก หรือ ชั่วขณะหายใจออก แล้วหายใจเข้า ภิกษุท. ! เพราะฉะนั้น ในเรื่องนี้พวกเธอทั้งหลาย พึงสำเหนียกใจ ไว้ว่า “เราทั้งหลาย จักเป็นผู้ไม่ประมาทเป็นอยู่ จักเจริญมรณสติเพื่อ ความสิ้นอาสวะอย่าง แท้จริง” ดังนี้
(มรณัสสติสูตรที่ ๑ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒ หน้า ๓๑๕) ขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์ หน้า 279 ผู้ไม่ประมาทในความตายแท้จริง ภิกษุท. มรณสติ (ความระลึกถึงความตาย) อันบุคคลเจริญทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลใหญ่มีอานิสงส์ใหญ่หยั่งลงสู่นิพพาน มีนิพพานเป็นที่สุด. พวกเธอเจริญ มรณสติอยู่บ้างหรือ เมื่อรับสั่งดังนั้นแล้ว ภิกษุรูปหนึ่งทูลขึ้นว่า แม้ข้าพระองค์ก็เจริญมรณสติ อยู่พระเจ้าข้า พ. เธอเจริญมรณสติอย่างไรเล่า ? ภิกษุ ภิ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ในการเจริญมรณสตินี้ข้าพระองค์ มีความคำนึง อย่างนี้ว่า ‘โอหนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงวันหนึ่งคืนหนึ่ง. เราพึงใส่ใจ ถึงคำสอนของ พระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด. การปฏิบัติตามคำสอน ควรทำให้มากแล้ว หนอ ดังนี้. ข้าพระองค์เจริญ มรณสติอย่างนี้แล พระเจ้าข้า อีกรูปหนึ่งทูลว่า “ถึงข้าพระองค์ก็เจริญมรณสติอยู่พระเจ้าข้า พ. เธอเจริญมรณสติอย่างไรเล่า ? ภิกษุ ภิ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ! ในการเจริญมรณสตินี้ข้าพระองค์มีความคำนึง อย่างนี้ว่า โอหนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงชั่วเวลากลางวัน. เราพึงใส่ใจถึง คำสอนของ พระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด. การปฏิบัติตามคำสอน ควรทำให้มากแล้วหนอ ดังนี้. ข้าพระองค์เจริญ มรณสติอย่างนี้แล พระเจ้าข้า อีกรูปหนึ่งทูลว่า ถึงข้าพระองค์ก็เจริญมรณสติอยู่พระเจ้าข้า พ. เธอเจริญมรณสติอย่างไรเล่า ? ภิกษุ ภิ. “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ในการเจริญมรณสตินี้ข้าพระองค์มีความคำนึง อย่างนี้ว่า โอหนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงชั่วขณะที่ฉันบิณฑบาตเสร็จ มื้อหนึ่ง. เราพึง ใส่ใจถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด. การปฏิบัติตามคำสอน ควรทำให้มากแล้วหนอ ดังนี้. ข้าพระองค์เจริญมรณสติอย่างนี้แล พระเจ้าข้า อีกรูปหนึ่งทูลว่า “ถึงข้าพระองค์ก็เจริญมรณสติอยู่พระเจ้าข้า พ. เธอเจริญมรณสติอย่างไรเล่า ? ภิกษุ ภิ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ในการเจริญมรณสตินี้ข้าพระองค์มีความคำนึง อย่างนี้ว่า ‘โอหนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงชั่วขณะที่ฉันอาหารเสร็จเพียง ๔ -๕ คำ. เรา พึงใส่ใจถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด. การปฏิบัติตามคำสอน ควรทำให้มากแล้วหนอ’ ดังนี้ข้าพระองค์เจริญมรณสติแม้อย่างนี้แล พระเจ้าข้า อีกรูปหนึ่งทูลว่า ถึงข้าพระองค์ก็เจริญมรณสติอยู่พระเจ้าข้า พ. เธอเจริญมรณสติอย่างไรเล่า ? ภิกษุ ภิ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ในการเจริญมรณสตินี้ข้าพระองค์มีความคำนึง อย่างนี้ว่า โอหนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงชั่วขณะที่ฉันอาหาร เสร็จเพียง คำเดียว. เรา พึงใส่ใจถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด. การปฏิบัติตามคำสอน ควรทำให้มากแล้วหนอ ดังนี้. ข้าพระองค์เจริญมรณสติแม้อย่างนี้แล พระเจ้าข้า อีกรูปหนึ่งทูลว่า ถึงข้าพระองค์ก็เจริญมรณสติอยู่พระเจ้าข้า พ. เธอเจริญมรณสติอย่างไรเล่า ? ภิกษุ ภิ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ในการเจริญมรณสตินี้ข้าพระองค์มีความคำนึง อย่างนี้ว่า โอหนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงชั่วขณะที่หายใจเข้า แล้ว หายใจออก หรือชั่ว ขณะหายใจออกแล้วหายใจเข้า. เราพึงใส่ใจถึงคำสอน ของพระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด. การปฏิบัติตาม คำสอน ควรทำให้มากแล้วหนอ’ ดังนี้. ข้าพระองค์เจริญมรณสติแม้อย่างนี้แล พระเจ้าข้า เมื่อสิ้นคำทูลทั้งหมดแล้ว พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสว่า ภิกษุท. ภิกษุพวกที่เจริญมรณสติอย่างนี้ว่า โอหนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง วันหนึ่งคืนหนึ่ง... ดังนี้ก็ดี เราจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง ชั่วเวลากลางวัน... ดังนี้ก็ดี เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง ชั่วขณะที่ฉันบิณฑบาตเสร็จมื้อ หนึ่ง... ดังนี้ก็ดี เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง ชั่วขณะที่ฉันอาหารเสร็จเพียง ๔ -๕ คำ. เราพึงใส่ใจถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด. การปฏิบัติตามคำสอนควรทำให้ มากแล้วหนอ” ดังนี้ก็ดี ภิกษุเหล่านี้เราเรียกว่ายังเป็น ผู้ประมาทอยู่ยังเจริญมรณสติ เพื่อความ สิ้นอาสวะช้าไป. ภิกษุท. ฝ่ายภิกษุพวกที่เจริญมรณสติอย่างนี้ว่า โอหนอ เราอาจจะมีชีวิต อยู่ ได้เพียงชั่วขณะฉันอาหารเสร็จเพียงคำเดียว... ดังนี้ก็ดี ว่า โอหนอเราอาจ จะมีชีวิตอยู่ได้เพียงชั่วขณะที่หายใจเข้า แล้วหายใจออก หรือชั่วขณะหายใจออก แล้วหายใจเข้า. เราพึงใส่ใจถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้า เถิด. การปฏิบัติตาม คำสอน ควรทำให้มากแล้วหนอ ดังนี้ก็ดี ภิกษุเหล่านี้เราเรียกว่า เป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว เป็นผู้เจริญมรณสติเพื่อ ความสิ้น อาสวะอย่างแท้จริง. ภิกษุท. เพราะฉะนั้น ในเรื่องนี้พวกเธอทั้งหลาย พึงสำเหนียกใจ ไว้ว่า เราทั้งหลาย จักเป็นผู้ไม่ประมาทเป็นอยู่ จักเจริญมรณสติเพื่อ ความสิ้นอาสวะอย่าง แท้จริง ดังนี้. ภิกษุท. เธอทั้งหลาย พึงสำเหนียกใจ ไว้อย่างนี้แล.
